Top 10: Najgorsze samochody lat 90. Drogowe koszmary kierowców!

Lata dziewięćdziesiąte były pięknym czasem w polskiej motoryzacji. To moment, w którym zapanowała różnorodność. Zachodni i azjatyccy producenci coraz chętniej zaglądali nad Wisłę, jednak to nie oni stali się jedynym źródłem motoryzacyjnego boomu. Rozwój rynku moto w Polsce to też zasługa segmentu pojazdów używanych. W końcu nasi rodacy zaczęli sprowadzać pojazdy na potęgę. Jakie były ich wybory? Niestety nie zawsze dobre. A lista „Najgorsze samochody lat 90.” stanowi świetny tego dowód.

Daewoo Tico

Koreańczycy są mistrzami kopiowania. Jak zatem można podejrzewać, Tico nie jest ich pracą samodzielną. To tak naprawdę gorzej wykonane Suzuki Alto produkowane przez Daewoo. Samochód miał dwie zalety. Po pierwsze był naprawdę tani - kosztował mniej więcej 20 tysięcy złotych. Po drugie miał oszczędny silnik o pojemności 0,8 litra. W przypadku Tico terminy bezpieczeństwo lub kontrolowane strefy zgniotu brzmiały jak żart! Podczas zderzenia karoseria koreańskiego hatchbacka składała się jak domek z kart. Temu ciężko się jednak dziwić - drzwi były grubości ścianki pudełka kartonowego, a słupki nadwozia nie miały większych wzmocnień. Czemu zatem Tico było w ogóle sprzedawane? Daewoo na rynku polskim otrzymało homologację warunkową. W Europie Zachodniej żaden kraj nie zdecydował się na ten krok!

Hyundai Accent I

Zanim Hyundai powołał do życia markę Genesis, skupiał się przede wszystkim na produkcji tanich środków transportu. A jednym z przykładów był model Accent pierwszej generacji. Co mogło zachęcić do zakupu tego auta? Nawet w latach dziewięćdziesiątych musiała to być wyłącznie niska cena! Bo poza nią hatchback nie miał zbyt wiele do zaoferowania. Nadwozie wyglądało jak mydelniczka, wnętrze było posępne i potwornie tandetne, silniki słabe i hałaśliwe, a konstrukcja stosunkowo awaryjna.

Rover 214

Rover serii 200 w roku 1995 doczekał się trzeciej generacji. Model nazwany 214 w przeciwieństwie do poprzedników nie powstał razem z inżynierami Hondy. A to odebrało mu jedyną z możliwych zalet - solidną technologię. Rover miał nudną stylistykę, czarne i ciasne wnętrze oraz ubogie wyposażenie. Nie to było jednak największym problemem efektu brytyjskiej myśli technicznej. To auto było po prostu nijakie. Nie dało się go ani pokochać, ani specjalnie wyraziście nienawidzić. W efekcie świetnie wpisuje się w listę „Najgorsze auta lat 90.”.

Fiat Siena

Niskobudżetowy sedan z włoskim logo na masce ujrzał światło dzienne w roku 1996. I już kilka dni po premierze wiadomo było, że stanie się hitem sprzedaży. Kierowców chcących kupić Fiata Sienę było tak wielu, że z miejsca stworzone zostały listy oczekujących. Termin dostawy? Minimum pół roku! Czemu zatem sedan trafił na listę koszmarów lat 90.? Jest ku temu kilka powodów. Pierwszym jest design. Auto ma włoski rodowód, mimo wszystko prezentuje się wyjątkowo niezgrabnie! Bagażnik jest zdecydowanie za duży i wygląda tak, jakby był doklejony na siłę do całkiem ładnego hatchbacka. Skutek? Sprawia że Fiat jest nienaturalnie wąski i... długi. Po drugie Siena to tragiczna jakość wykonania. Drzwi i np. klapa bagażnika są lekkie i cienkie jak kartka papieru, plastiki na konsoli twarde i trzeszczące, a blachy podatne na korozję.

Daewoo Nexia

Daewoo pełniło niezwykle ważną rolę podczas motoryzowania Polaków w latach dziewięćdziesiątych. A jako że robiło to z iście koreańską precyzją, zasługuje na szczególne miejsce na tej liście. Kolejna propozycja? Tym razem Nexia. Inspiracją technologią dla modelu był Opel Kadett E. To oznacza mniej więcej tyle, że rozwiązania zastosowane w tym aucie swoim rodowodem sięgają końca lat siedemdziesiątych! Poza tym Daewoo Nexia jest potwornie wręcz brzydka, ma posępne i niezwykle tanio wykonane wnętrze oraz była chętniej podgryzana przez rdzę nawet od... Lancii. Jedynym powodem, dla którego dało się kupić ten model, była niska cena. Ta okazywała się nieznacznie wyższa od ceny Poloneza.

Opel Calibra

Opel Calibra dziś jest uważany za samochód kultowy. Na taką opinię zdobędą się jednak przede wszystkim ci kierowcy, którzy nie pamiętają jak specyficzną był konstrukcją. Czemu zatem coupe z Russelsheim można wpisać na listę "Najgorsze samochody lat 90."? Po pierwsze z uwagi na oczywiste braki w urodzie. Przednie światła wyglądają jak przecinki i wcale nie sprawiają, że "twarz" Opla prezentuje się groźnie. Linia boczna jest zdecydowanie zbyt długa i została uzupełniona mało zgrabną klapą bagażnika wykończoną lampami przypominającymi te znane z Vectry. A to nie koniec powinowactwa z sedanem segmentu D. Bo Calibra jest tak samo ciężka, posiada to samo gumiaste zawieszenie i całkowicie nieczuły układ kierowniczy.

Kia Pride

Dzisiejsze Kie oferują europejską jakość. Kierowcy pamiętający jeszcze realia lat 90. wiedzą doskonale o tym, że nie zawsze tak było. A dowód może stanowić model Pride. Auto nie było efektem samodzielnej pracy Koreańczyków, a powstało na licencji Forda Festiva. I amerykański rodowód nie jest w tym przypadku dużo lepszą rekomendacją. Kia była ciasna, brzydka, słabo wykończona, często się psuła, była namiętnie zjadana przez korozję, a do tego nie miała zielonego pojęcia czym są normy bezpieczeństwa. Na szczęście nie sprzedawała się zbyt dobrze. W efekcie w Polsce nie zagościła w szerokiej w szerokiej świadomości kierowców.

Suzuki Swift II

Suzuki Swift drugiej generacji być może było naprawdę fajnym autem. Słowa te można było jednak wypowiedzieć głównie w Azji i to też w momencie premiery modelu w roku 1989. W drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych Swift stał się synonimem technologicznego skostnienia. Miał prehistoryczną i brzydką bryłę, wnętrze ociekające błyszczącymi plastikami o fakturze marmuru oraz hałaśliwy i bezsilny motor o pojemności 1.3 litra. Suzuki stało się drogowym koszmarem, który na szczęście nie był zbyt popularny na polskich drogach. Dziś auto występuje sporadycznie. Większość egzemplarzy skorodowała i już dawno znajduje się na złomowiskach.

Yugo Koral

Yugo Koral to jeden z fenomenów byłego bloku wschodniego. Model był produkowany przez jugosłowiańską Zastavę od roku 1980. Tak naprawdę jednak jego konstrukcja została oparta na licencji produkcyjnej Fiata 127 zaprezentowanego w roku 1971. I choć już w momencie rozpoczęcia montażu pojazdu w Kragujevac jego technologia była przestarzała, to nie przeszkadzało firmie w sprzedaży auta aż do 2008 roku. O ile jednak na początku nowego millenium Yugo stanowiło widok niezwykle rzadki na polskich drogach, o tyle w latach dziewięćdziesiątych jego sprzedaż trwała nad Wisłą w najlepsze. Koral miał tak naprawdę dwie zalety - niską cenę i niską wagę. Każdą z pozostałych cech spokojnie można Yugo zapisać na minus! A to sprawia, że świetnie się czuje na liście „Najgorsze samochody lat 90.”.

SsangYong Chairman

SsangYong w roku 1997 postanowił zrobić karierę w segmencie samochodów luksusowych. A skutkiem tej decyzji stała się prezentacja limuzyny segmentu F o nazwie Chariman. Imię auta w tłumaczeniu oznacza przewodniczącego. Samochód przewodniczącym na rynku jednak z pewnością nie był. Szczególnie że nie miał zbyt wiele do zaoferowania kierowcy i pasażerom. Stylizacja nadwozia wyglądała jak żart, wnętrze biło taniością, a najmocniejszy silnik w momencie premiery oferował mizerne 220 koni mechanicznych… Projekt nie mógł osiągnąć sukcesu z jeszcze jednego powodu. Samochód gdy już dotarł do Polski, został wyceniony na 200 tysięcy złotych. Za tą sumę pod koniec lat dziewięćdziesiątych można było kupić naprawdę elegancką limuzynę, a nie koreański model wyłącznie uzurpujący sobie prawi do luksusu.