Komfort prowadzenia dostawczych Mercedesów nierzadko porównywany był z warunkami pracy kierowcy Żuka, tylko biegów trochę więcej. W 1996 roku Mercedes wprowadził na rynek model Vito, który wraz ze Sprinterem miał zmienić ten wizerunek. Vito stanowiło połączenie uniwersalności, funkcjonalności wnętrza i sporych możliwości przewozowych przy niewielkich wymiarach zewnętrznych oraz elegancji. Gama modelowa stała się szybko bardzo bogata, od początku dostępne były również wersje osobowe, czyli klasa V. Dwa lata temu poddano go pewnej modernizacji. Pojawiły się m.in. nowoczesne silniki wysokoprężne - CDI oraz nowe wersje nadwoziowe.
Zobacz też: Opinie kierowców o Mercedesie Vito
Do testów otrzymaliśmy Mercedesa Vito 110 DCI w wersji osobowej o oznaczeniu L. Pojazd ten przewozi 8 osób w komfortowych warunkach (no prawie komfortowych, ale o tym za chwilę) przy stosunkowo niewielkich wymiarach: 4660 mm długości, 1880 mm szerokości i 1889 mm wysokości. Dzięki temu Vito nie wymaga specjalnych miejsc parkingowych, swobodnie można go zaparkować pomiędzy samochodami osobowymi.
Wnętrze: miejsce pracy kierowcy jest dobrze znane z wersji dostawczych. Dla małego autobusu nie dokonano żadnych zmian wnętrza kabiny, nawet kosmetycznych. Ten sam twardy plastik na desce rozdzielczej i drzwiach. Te same fotele, kierownica i dźwignia zmiany biegów. Wszystko zaprojektowane ze wzorową ergonomią, ale wykonane raczej w przeciętnych standardach jakości, o luksusach Mercedesa możemy zapomnieć. Vito prowadzi się jednak wygodnie i przyjemnie, kierowca ma przed sobą czytelną i funkcjonalną deskę rozdzielczą wraz z dźwignią zmiany biegów na jej środkowej części. Rozwiązanie to jest ostatnio dość często kopiowane w minivanach, w Vito zaś zapewnia swobodne przechodzenie z przednich foteli do tylnej części pojazdu. Ułatwieniem jest tu także brak dźwigni hamulca postojowego pomiędzy fotelami, zgodnie z tradycją Mercedesa jest ona usytuowana z lewej strony pedału sprzęgła i uruchamiana nożnie, dlatego określenie "ręczny" jest dla niej nieodpowiednie. Brakuje miejsca na drobiazgi, przed pasażerem przedniego fotela jest co prawda zamykany schowek, lecz nie lecz nie jest zbyt pojemny, a kieszenie na drzwiach są za wąskie. Nie ma też żadnych uchwytów na napoje.
Zobacz też: Używane Suzuki Swift: japoński pantofelek
Za kierowcą znajdują się pojedyncze fotele pasażerskie, zestawione po trzy w dwóch rzędach. Dostęp do pierwszego rzędu jest ułatwiony przez duże odsuwane drzwi z prawej strony pojazdu. Aby zająć miejsce w ostatnim rzędzie należy złożyć prawy fotel rzędu środkowego, co jest bardzo łatwe i nie wymaga użycia dużej siły. Zajmowanie miejsc w osobowym Vito jest więc bezproblemowe i wygodne. Wygodne są też fotele o dobrym trzymaniu bocznym, każdy z bezwładnościowym pasem bezpieczeństwa i każdy dający się oddzielnie wymontować, co ułatwia aranżację wnętrza gdy podróżujemy w mniej niż 8 osób. Jednak przy komplecie pasażerów pojawia się mały problem z ich bagażami, bagażnik w tej konfiguracji jest po prostu dość symboliczny. Vito wyposażone jest jednak w relingi dachowe do przymocowania dodatkowego bagażnika.
Osiem osób podróżuje wygodnie, ale czytelnik zapewne spyta o wcześniejsze określenie "prawie komfortowe warunki". Otóż osobowa wersja Vito jest po prostu wersją dostawczą z zamontowanymi dodatkowymi fotelami. Nie pomyślano o dodatkowym wyciszeniu silnika czy zawieszenia. Żwawa i elastyczna jednostka napędowa diesla jest bardzo wyraźnie słyszalna we wnętrzu, podczas jego pracy rozmowa pomiędzy pierwszym a trzecim rzędem pasażerów jest właściwie niemożliwa. Dodatkowym utrudnieniem jest też hałaśliwe zawieszenie, które wszelkie odgłosy przenosi na rezonujące nadwozie. Ładunkom dostawczej wersji z pewnością to nie przeszkadza, jednak w wersji osobowej jest to poważnym mankamentem. Wrażenia nie poprawią ani elektrycznie regulowane lusterka i szyby w przednich drzwiach, ani klimatyzacja, znajdujące się w wyposażeniu. Na dodatek regulacja temperatury nawiewu przy wyłączonej klimatyzacji przysparza wielu kłopotów, nie można jej ustawić, zawsze było albo za ciepło albo za zimno. Nie wiemy jednak, czy jest to wada wszystkich Vito, czy tylko naszego egzemplarza testowego.
Zobacz też: Używany Ford Ka: jankeski indywidualista
Ocenę Vito zdecydowanie poprawia jego jednostka napędowa. Wysokoprężny silnik CDI z systemem common-rail osiąga moc 102 KM przy pojemności 2148 ccm. W zupełności wystarcza to, by rozpędzać pojazd o masie dopuszczalnej 2,7 tony do 153 km/h. Silnik jest bardzo dynamiczny i elastyczny a przy tym oszczędny. Pomaga tu precyzyjna mechaniczna skrzynia przekładniowa 5-biegowa o dobrze dobranych przełożeniach. Pracę kierowcy ułatwi także doskonała widoczność oraz wydajne wspomaganie układu kierowniczego, a w bezpiecznej jeździe wspomoże ABS i ASR.
Zobacz też: Używane „francuzy” klasy średniej: Peugeot 407 i Citroen C5
Podsumowanie: dostawcze Vito jest bardzo funkcjonalne i wygodne w codziennej pracy, solidność Mercedesa otrzymamy tu w standardzie. Cierpi jednak na przypadłości typowe dla tego segmentu pojazdów: słabe wyciszenie silnika i twarde, głośne zawieszenie. A testowane przez nas Vito L to nic innego jak właśnie dostawczy furgon z wstawionymi dwoma rzędami siedzeń. Mini autobus o wygodnym ale głośnym wnętrzu. Jeśli ktoś potrzebuje większego komfortu powinien zastanowić się nad klasą V, czyli Vito stworzonym specjalnie do wygodnego przewozu osób. Ale to już zupełnie inne pieniądze...
Norbert Szwarc
Michał Nejbauer
fot. Rafał Nowak