RWD – Rear Wheel Drive – oznacza, że dany pojazd posiada napęd na koła tylne. W motoryzacji występują trzy podstawowe warianty układu napędowego w pojazdach tylnonapędowych: klasyczny (konwencjonalny) – gdzie silnik jest umieszczony z przodu, zaś napędzane są koła tylne, np. Polonez, BMW, Mazda MX-5 czy Opel Omega. Układ klasyczny był stosowany od zarania motoryzacji w większości aut.
Drugi wariant, to rozwiązanie z silnikiem z tyłu i napędem na koła tylne – tak było m. in. w Fiacie 126p, VW Garbusie, Porsche 911 oraz Skodzie 105/120. Samochody z silnikiem z tyłu pojawiły się przed II wojną światową. W autach z napędem na koła tylne przy większym obciążeniu osi przedniej może zachodzić zjawisko nadsterowności, zaś w przypadku większego obciążenia osi tylnej – do podsterowności.
Trzeci wariant rozwiązania, to silnik przed lub nad tylną osią – umieszczony centralnie i napędzający koła tylne. Takie rozwiązanie zastosowano m. in. w Lamborghini Miura, Pagani Zonda oraz w starym Fiacie X1/9. Umieszczenie silnika przed tylną osią, czyli centralnie – pozwala na lepsze rozłożenie masy pomiędzy obie osie oraz na zachowanie neutralności w prowadzeniu.
Układ centralny zadebiutował w sporcie samochodowym i do dziś jest stosowany jako alternatywa napędu na dwie osie. Powód jest prosty – układ taki zapewnia korzystniejszy rozkład masy pojazdu.
Zobacz też: Ząbkowanie opon