Hamulec wewnętrzny dwuszczękowy, zwany popularnie bębnowym, jeszcze w połowie XX wieku był stosowany w prawie wszystkich samochodach i we wszystkich motocyklach i motorowerach. Obecnie odchodzi w zapomnienie.
Siła hamująca w takich hamulcach jest generowana przez dwie szczęki hamulcowe, a ściślej – przez ich nakładki cierne, dociskane do wewnętrznej, cylindrycznej powierzchni bębna hamulcowego, który obraca się wraz z kołem pojazdu na jego osi.
Podstawowymi wadami hamulców bębnowych jest ich podatność na miejscowe (powierzchniowe) przegrzewanie się mino dobrego odprowadzania ciepła przez bębny i stykające się z nimi na dużej płaszczyźnie felgi, oraz łatwość zamakania okładzin ciernych. Obie te wady pogarszają w dużym stopniu skuteczność hamowania. Mimo to nadal są stosowane w wielu samochodach ciężarowych z uwagi na ich znacznie lepszą obciążalność termiczną i trwałość, niż hamulców tarczowych.
Hamulec bębnowy składa się z bębna hamulcowego i dwóch szczęk hamulcowych wahliwie podpartych na jednym końcu, których drugi koniec opiera się o rozpieracz (hydrauliczny lub mechaniczny), dzięki któremu szczęki są dociskane od wewnątrz do bębna hamulcowego. Szczęki są połączone ze sobą sprężyną lub dwoma sprężynami, które zmuszają je do powrotu w położenie spoczynkowe po zakończeniu hamowania. W tarczy hamulca, czyli jego osłonie, do której są mocowane szczęki i rozpieracze, znajdują się także mechanizmy do regulacji, najczęściej samoczynnej, luzu pomiędzy szczęką a powierzchnią bębna.
Odwiedź nasz serwis Eksploatacja auta
Działanie hamulca bębnowego jest bardzo proste. Rozpieracz, którym jest najczęściej dwutłoczkowy cylinderek hamulcowy, wywiera pod wpływem ciśnienia płynu hamulcowego, lub w przypadku rozpieracza krzywkowego, odpowiednio przeniesionej siły (np. za pomocą cięgieł), nacisk na jeden koniec szczęk hamulcowych, dzięki czemu rozchylają się one i dociskają z pożądaną siłą do bębna hamulcowego, przeciwstawiając się jego ruchowi obrotowemu.
Zobacz też: Płyn hamulcowy