Najbardziej prymitywne mechanizmy, nazywane „linią do wycierania” mają już ponad stuletnią historię. W celu oczyszczania szyby wymagały one ręcznego poruszania, za pośrednictwem układu dźwigni. Zbliżone kształtem do współczesnych, wycieraczki na ramionach, zostały wynalezione w Stanach Zjednoczonych przez polskiego artystę i konstruktora, Józefa Hofmana. Początkowo nie dbano o dobrą widoczność dla pasażerów, więc ówczesne samochody posiadały tylko jedną wycieraczkę od strony kierowcy. Napęd pionierskich rozwiązań opierał się na mechanizmach pneumatycznych, których zasadniczą wadą był spadek skuteczności wraz ze wzrostem prędkości jazdy.
Zobacz również: Jak uniknąć zamarzania wycieraczek?
Przełomem było zastosowanie przez Boscha silników elektrycznych, które za pośrednictwem przekładni ślimakowej i zębatej poruszał ramionami wycieraczek. Niedługo potem do seryjnego wyposażenia samochodów trafiły mechanizmy z dwoma piórami, które bez zasadniczych zmian przetrwały aż do początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Pióra wykonywano przez lata z naturalnego kauczuku oraz metalowych listewek mocowanych na zestawie metalowych ramion i przegubów.
Sporą innowacją było wykonywanie piór z dwóch rodzajów materiału: miękkiej gumy stanowiącej podstawę pióra oraz twardej gumy, służącej do zbierania wody z szyby. Często spotykanym do dzisiaj rozwiązaniem jest również pokrywanie krawędzi pióra grafitem w celu zwiększenia jej łatwości ślizgania się po szybie i zredukowania skrzypienia wydawanego podczas pracy wycieraczek. Ewoluowały również same ramiona wycieraczek. Nadawano im bardziej aerodynamiczny kształt i dodawano spojlery, aby zwiększyć siłę docisku pióra do szyby.
Zobacz też: Jak wybrać wycieraczki?
Rozwiązaniem dotychczasowych wad wycieraczek, takich jak nierównomierny i zbyt mały przy wyższych prędkościach docisk do szyby, czy niezbyt duża trwałość, miało być wprowadzenie tak zwanych wycieraczek bezprzegubowych. Część gumowa pozostała w ich przypadku bez zmian, znaczącym modyfikacjom poddano natomiast całą resztę pióra. W miejsce metalowej szyny trafiły dwie elastyczne listwy, a całość zatopiona została w opływowym, jednoczęściowym spojlerze. Oprócz zmniejszenia rozmiarów pióra, udało się uzyskać znaczne ograniczenie stawianych przez nią aerodynamicznych oporów, a siła docisku do szyby rozkłada się teraz bardziej równomiernie.
Zobacz również: Jak tanim sposobem zredukować luzy w mechanizmach wycieraczek w starszych modelach samochodów?
Zmiany nie ominęły również mechanizmu uruchamiającego wycieraczki. Jednokierunkowe silniki elektryczne zostały wyparte przez tzw. silniki rewersyjne, a w odstawkę poszedł skomplikowany mechanizm dźwigniowy. Ponieważ każde z ramion ma obecnie oddzielny silnik, w celu zapewnienia bezkolizyjnej pracy, konieczne było zastosowanie czujników położenia. Dzięki niezależnym silnikom możliwe stało się mocowanie ich na przeciwległych stronach szyby i ukrycie ramion w przednich słupkach (rozwiązanie stosowane np. przez Seata). Nierzadko spotyka się również podgrzewanie miejsc spoczynkowych wycieraczek, zapobiegające ich przymarzaniu.