W starszych modelach aut stosowano głownie dwa rodzaje docisków sprzęgła: ze sprężyną centralną, czyli tzw. słoneczkiem, i z kilkoma sprężynami, rozmieszczonymi symetrycznie w pobliżu krawędzi obudowy sprzęgła. Pierwszy rodzaj docisków sprzęgieł był całkowicie bezobsługowy. Z drugim były zwykle pewne problemu.
Obsługa takiego sprzęgła i jego naprawy wymaga specjalistycznego oprzyrządowania, na tyle prostego, że można je wykonać nawet w domowych warunkach. Jednak bez niego jakiekolwiek prace przy sprzęgle są bardzo trudne, a często – niemożliwe do wykonania.
Zobacz także: Jakie oleje stosować w pojazdach zabytkowych przy różnym stopniu zużycia silnika i skrzyni biegów?
Podczas wymontowywania takiego sprzęgła z koła zamachowego samochodu pod jego dźwigienki należy wsunąć specjalne jarzma montażowe, które unieruchamiają sprężyny dźwigienek, zwanych popularnie „łapkami”, zapobiegając w ten sposób ich przeciążaniu. Po ponownym zamontowaniu sprzęgła należy jarzma usunąć, przywracając pełną sprawność dźwigienkom.
Zobacz także: Jakie paliwo stosować w pojazdach zabytkowych?
Aby odłączyć tarczę dociskową od osłony sprzęgła, trzeba dysponować specjalnym przyrządem do napinania jej sprężyn. W razie jego braku należy taką tarczę położyć na gładziej, czystej i twardej powierzchni a następnie silnie nacisnąć na jej tarczę wyciskową (centralny pierścień), która w warunkach eksploatacyjnych współpracuje z łożyskiem wyciskowym. Zwykle wystarczy nacisk rzędu kilkunastu kilogramów.
W praktyce naciska się na ten pierścień nogą i wówczas można swobodnie odkręcić nakrętki mocujące i zarazem regulacyjne dźwigienek. Stały nacisk napinający sprężyny jest konieczny także przy montażu sprzęgła. Bez niego nie jest możliwe nałożenie nakrętek na sworznie dźwigienek. Po ich nałożeniu i wyregulowaniu tak, aby pokrywa sprzęgła znajdowała się w idealnie jednakowej odległości od płaszczyzny roboczej tarczy dociskowej, należy je odpowiednio zabezpieczyć przed samoistnym odkręceniem.
Regulację takiego typu sprzęgła przeprowadza się na gładkiej i bardzo równej powierzchni, najlepiej na płycie traserskiej lub grubej płycie z tekstolitu. Po położeniu na niej obudowy sprzęgła tarczą dociskową do dołu należy przy pomocy głębokościomierza (jest częścią suwmiarki) zmierzyć w wielu punktach odległość obudowy sprzęgła od płaszczyzny, o którą opiera się tarcza dociskowa.
Zobacz także: Jak i kiedy wymieniać łożyska w prądnicach i alternatorach?
Jeżeli jest ona niejednakowa, należy skorygować wzajemne ustawienie obudowy sprzęgła i tarczy dociskowej przy pomocy nakrętek mocujących dźwigienki, z tolerancją nie gorszą niż 0,1 mm. W przeciwnym wypadku nie będzie możliwa poprawna praca sprzęgła, a na dodatek może nastąpić szybsze zużywanie się okładzin ciernych tarczy sprzęgłowej.