Wnioskodawczyni 14 lipca 2007 r. zakupiła obiekt budowlany i prawo wieczystego użytkowania. Obiekt budowlany został wprowadzony do ewidencji środków trwałych jako jeden obiekt inwentarzowy z uwagi na fakt, iż stanowi on funkcjonalnie jeden połączony ścianami obiekt. W fakturze zakupowej wyszczególniono dwie pozycje: obiekt magazynowo-handlowy i prawo wieczystego użytkowania, natomiast w akcie notarialnym wyszczególniono:
– budynek magazynowo-biurowy o pow. 1316,88 m2 (rok budowy 1950),
– budynek magazynowy 157,33 m2 (rok budowy 1970),
– wiatę 77,6 m2 (rok budowy 1970),
– utwardzenie z płyt betonowych,
– utwardzenie asfaltowe,
– ogrodzenie stalowe,
– ogrodzenie betonowe,
– przyłącze wodociągowe,
– przyłącze kanalizacyjne,
– przyłącze telefoniczne,
– przyłącze elektryczne.
Kontrola organu skarbowego przeprowadzona za okres 2007 r. zakwestionowała przyjęcie do ewidencji wspomnianego obiektu jako jeden środek trwały i uznała, że do ewidencji środków trwałych został wpisany obiekt magazynowo-biurowy o pow.1316,88 m2.
Obiekt jako używany amortyzowano liniowo stawką 10 proc. Organ skarbowy skorygował wartość początkową środka trwałego i jako koszty podatkowe uznał odpisy amortyzacyjne od obiektu magazynowo-handlowego. W okresie od dnia zakupu do końca 2008 r. prowadzono prace modernizacyjne, które po zakończeniu zwiększyły wartość początkową obiektu jako całości. Odpisy amortyzacyjne zwiększone o wartość modernizacji zaliczono w koszty podatkowe od stycznia 2009 r. Po otrzymaniu wyniku kontroli w czerwcu 2010 r. budynek magazynowy, wiatę, utwardzenie z płyt betonowych i asfaltowych (zakwalifikowano jako jeden obiekt „utwardzenie”) oraz ogrodzenie (stalowe i betonowe – zakwalifikowano jako jeden obiekt inwentarzowy „ogrodzenie”) zostały potraktowane jako ujawnione środki trwałe i wpisane do ewidencji środków trwałych jako cztery oddzielne obiekty inwentarzowe. Poniesione na modernizacje nakłady zostały rozdzielone w następujący sposób: wydatki, które bezpośrednio można było przyporządkować do konkretnych obiektów inwentarzowych zostały odniesione bezpośrednio na poszczególne obiekty; wartości i nakłady, które nie sposób podzielić bezpośrednio (np. wartość przyłącza elektrycznego wyszczególnioną w akcie notarialnym przenoszącym własność, wykonanie nowej elewacji z dociepleniem na budynku jako całości) zostały podzielone proporcjonalnie. Do ustalenia proporcji w liczniku przyjęto powierzchnię poszczególnych obiektów, a w mianowniku ujęto łączną powierzchnię budynku magazynowo-biurowego, budynku magazynowego i wiaty.
Kontrola uznała za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów wydatków na wykonanie banera reklamowego, które w podatkowej księdze przychodów i rozchodów zostały zakwalifikowane jako koszty reklamy. Baner to konstrukcja stalowa na fundamencie, ustawiona przed obiektem handlowym na którym umieszczone jest logo i nazwa firmy. W czerwcu 2010 r. baner potraktowano jako ujawniony środek trwały i wpisano do ewidencji środków trwałych. Wartość początkową banera stanowi cena nabycia łącznie z odsetkami z kredytu inwestycyjnego w części finansującej zakup banera.
W odpowiedzi na wezwanie z 21 października 2010 r., nr IPPB1/415-715/10-2/ES, wnioskodawczyni doprecyzowała, iż przedmiotowe środki trwałe zostały zakwalifikowane w następujący sposób:
– budynek magazynowy – KŚT 103,
– wiata – KŚT 103,
– utwardzenie placu (parking) – KŚT 220,
– ogrodzenie – KŚT 291,
– baner reklamowy – KŚT 291.
Pytanie
1. Czy właściwie ujęto w ewidencji środków trwałych jako ujawnione budynek magazynowy, wiatę, utwardzenie placu, ogrodzenie i zastosowano właściwą stawkę amortyzacyjną?
2. Czy właściwie ujęto baner jako ujawniony środek trwały i ujęto w ewidencji w czerwcu 2010 r. czy zastosowano właściwą stawkę amortyzacyjną?
Stanowisko podatnika
1. Zdaniem wnioskodawcy – z uwagi, że początkowo obiekt magazynowo-handlowy został potraktowany jako całość budynek magazynowy, wiatę, utwardzenie placu, ogrodzenie – należy potraktować jako ujawnienie środków trwałych w czerwcu 2010 r. i wpisać do ewidencji środków trwałych jako odrębne środki trwale (wartość początkowa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych to wartość nabycia powiększona o kwoty modernizacji). Do poszczególnych obiektów inwentarzowych należy zastosować stawkę liniową 10 proc.
2. Zdaniem wnioskodawcy, baner reklamowy należy potraktować jako ujawniony środek trwały i jako obiekt inżynierii lądowej należy amortyzować stawką 4,5 proc.?
Stanowisko organu podatkowego
W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
(...) Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup, należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U. Nr 112 poz. 1317 z późn.zm.) Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W tym miejscu organ informuje, iż – zgodnie z art. 14b § 1 ordynacji podatkowej – minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Przez przepisy prawa podatkowego ustawodawca rozumie przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych (art. 3 pkt 2 ordynacji podatkowej). Znaczenie terminu „ustawy podatkowe” wyjaśnia natomiast art. 3 pkt 1 ordynacji podatkowej. Na jego mocy, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawach podatkowych, należy przez to rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich. Niepodatkowymi należnościami budżetowymi na gruncie omawianej ustawy są przy tym – w myśl art. 3 pkt 8 ordynacji podatkowej – niebędące podatkami i opłatami należności stanowiące dochód budżetu państwa lub budżetu jednostki samorządu terytorialnego, wynikające ze stosunków publicznoprawnych. Stosownie do powyższych definicji klasyfikację środków trwałych do poszczególnych grup nie regulują przepisy prawa podatkowego. W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnień do interpretowania przepisów innych niż przepisy prawa podatkowego. Tut. organ podatkowy nadmienia, że to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego do odpowiedniej grupy KŚT. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz wydanie opinii do urzędu statystycznego.
Powyższe wynika z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz.Urz. GUS nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.
W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe.
Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcje budynku na stałe, np. instalacje sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe oraz normalne wyposażenie budynku np. wbudowane meble. W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem. Granice instalacji należących do wyposażenia budynku stanowią w zależności od rodzaju instalacji np. mufy, studzienki rewizyjne, zawory zamykające dopływ wody, gazu, czynników grzewczych, itp. Natomiast instalacje nietypowe bądź takie, które mogą obsługiwać kilka budynków lub mogą funkcjonować niezależnie od instalacji będących integralną częścią budynku stanowią samodzielny środek trwały.
Mając na względzie cyt. wyżej przepisy, stwierdzić należy, iż każde ogrodzenie, plac czy droga obsługujące więcej niż jeden budynek będzie stanowić odrębny środek trwały. Dla każdego z tych środków wnioskodawczyni winna zatem określić wartość początkową i wpisać do ewidencji środków trwałych.
Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż wnioskodawczyni wprowadziła do ewidencji środków trwałych obiekt budowlany jako jeden obiekt inwentarzowy, składający się z: budynku magazynowo-biurowego, budynku magazynowego, wiaty, utwardzenia z płyt betonowych, utwardzenia asfaltowego, ogrodzenia stalowego, ogrodzenia betonowego, przyłącza wodociągowego, przyłącza kanalizacyjnego, przyłącza telefonicznego, przyłącza elektrycznego. (...)
Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, iż środki trwałe o symbolach KŚT: 103, 220, 291 nie były wprowadzone wcześniej do ewidencji środków trwałych, ale były wykorzystywane przez wnioskodawczynię w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. W związku z powyższym, wnioskodawczyni winna uznać ww. środki jako ujawnione środki trwałe oraz wpisać je do ewidencji. Zgodnie z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla środków trwałych:
– symbolu KŚT 103 roczna stawka amortyzacji wynosi 10 proc.;
– symbolu KŚT 220 roczna stawka amortyzacji wynosi 4,5 proc.;
– symbolu KŚT 291 roczna stawka amortyzacji wynosi 4,5 proc.
Wobec powyższego stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe. (...)