Świeca żarowa jest nieco podobna do normalnej świecy zapłonowej, choć jest najczęściej znacznie mniejsza od niej, dzięki temu, że jej izolator nie pracuje pod wysokim napięciem lecz co najwyżej pod napięciem pokładowej instalacji elektrycznej pojazdu.
Typowa świeca zapłonowa jest rodzajem żarnika elektrycznego, którego część robocza znajduje się w komorze spalania silnika z zapłonem samoczynnym dokładnie w strumieniu paliwa, rozpylonego przez rozpylacz wtryskiwacza. Gdy część ta rozgrzeje się do temperatury równej lub wyższej od temperatury zapłonu paliwa, czyli w przypadku silników samochodowych oleju napędowego, padające na nią krople mgły paliwowej zapalają się, płomień przenosi na pozostałą część chmury paliwa i silnik zaczyna pracować. W tym momencie świeca żarowa jest automatycznie lub ręcznie odłączona od źródła zasilania – jej zadanie zostało wykonane. Gdy silnik za pierwszym razem nie zacznie pracować, podgrzewanie świec należy powtórzyć. Aby zapobiec ich przegrzaniu, najczęściej stosuje się układ automatyczny czasowy lub termiczny, przerywający dopływ prądu do nich w odpowiednim momencie. Należy wówczas jak najszybciej uruchomić rozrusznik silnika, aby świece nie zdążyły ostygnąć.
Moc, pobierana przez świece żarowe jest bardzo duża. W przypadku silników wielocylindrowych jest to nawet kilkanaście i więcej amperów. Dlatego styki urządzenia sterującego muszą wytrzymywać bardzo duże obciążenia, a przewody doprowadzające napięcie do świec powinny mieć odpowiedni przekrój.
Zobacz też: D4D